vrijdag 4 november 2011

Maar zo ben ik nu eenmaal!


Zoals ik gisteren was, zo ben ik nu niet meer. Want gisteren of om het even welke dag, maakte ik iets mee of bedacht ik iets waardoor ik veranderde. Iets werd belangrijker of juist minder belangrijk of verloor zelfs zijn waarde. Ik verander soms geleidelijk, soms radicaal, maar wel altijd om de juiste redenen. Omdat ik het wil. Ik blijf niet vast geplakt zitten in oude patronen, dat heeft me nog nooit gelukkig gemaakt. Veilig is het echter wel. Maar voor veilig kies ik dan weer niet. Ik was een bedeesd verlegen kind, als ik voor veilig had gekozen dan was ik nooit aanbeland op de plek waar ik nu ben. Ik probeerde alles wat ik moeilijk vond, of waarvan ik dacht dat het moeilijk was. Oké een enkel keertje viel het weleens tegen, maar meestal viel het heel erg mee en bleek het zelfs leuk te zijn. Dat gaf me weer moed om andere dingen te proberen of te zeggen. En ik bleef trouw aan mezelf. Ik hoefde bijna nooit iemand te kwetsen om de waarheid te zeggen, want de waarheid kan op verschillende manieren gezegd worden, met respect en begrip voor de persoon of met agressie en of afkeer. Over dingen die mij niet aangingen besloot ik gewoon geen mening te hebben, dat is ook een vorm van respect. Ik hoef niet over alles en iedereen iets te vinden of er over te oordelen. Niet alles interesseert mij. Vaak ook niet de mening van mensen die ik ken, maar die niet of nauwelijks belangrijk voor mij zijn. Ze denken maar wat ze willen. Ik kies ervoor om gelukkig te zijn. Geluk als keuze. Natuurlijk heb ik ook te maken met tegenslagen, pijn en emoties. Maar ik heb besloten om ook in moeilijke tijden mijn ogen niet te sluiten, voor alles wat wel de moeite waard is en om te waarderen wat ik allemaal wel heb. In het verleden is dat vaak een overlevingstechniek geweest, die heb ik nu niet meer nodig. Ik verander, om meer mij te zijn. Misschien is dat lastig, maar zo ben ik nu eenmaal.


donderdag 3 november 2011

Ik kom altijd bij je terug; mijn reis met uil



De eerste keer dat ik met de voorchristelijke religie in aanraking kwam, moet ik zo'n jaar of acht geweest zijn. Ik zat bij meester van Zuijlen in de derde klas. Als hij vertelde hing ik aan zijn lippen. Hij vertelde over de Germaanse goden, die niet allemaal van die lieverdjes bleken te zijn en die met strijdwagens langs de hemel reden. En ik met mijn fantasie zag het allemaal zo voor me, hoe Donar met zijn bliksemschichten gooide als het onweerde. Hij heeft daarmee een onvergetelijke indruk op mij gemaakt. Vaak staarde ik naar de hemel om toch maar iets te kunnen waarnemen mochten ze toevallig langskomen. Dat het allemaal niet zo normaal was dat er in die tijd met zoveel verve over gesproken werd op mijn christelijke school, ontging mij totaal. Mijn meester was een buitenbeentje in die tijd of eigenlijk denk ik dat hij dat altijd wel geweest is. Zijn haren werden steeds langer, hij zag er uit als een echte hippie met baard en al. Het moet na een ouderavond geweest zijn, toen mijn vader zei dat de opgezette uil die in de vensterbank stond en die ik altijd in zijn nek kriebelde als ik voor het raam naar buiten keek, naar de meester zou verhuizen. En dat wij hem dat weekend gingen brengen. Toen bleek dat de meester wel op een hele bijzondere plek woonde. Toen we uit de auto stapte moesten we allereerst langs een chocoladefabriek, waar het zo eind december vol stond me chocolade paashazen, best wel een schok voor een klein meisje, die pas het volgende jaar zou ontdekken, dat Sinterklaas niet meer in leven was. Daarna kwamen we langs allerlei woonwagens en in één daarvan woonde de meester met zijn vrouw. Pap en ik hadden een gezellige middag bij de meester maar ik vond het wel jammer dat mijn maatje de uil daarachter bleef. Als ik terug dacht aan mijn meester van de derde klas zag ik hem altijd met de uil.

Jaren later had ik een vriendin, Ineke. Ze kwam boven mij wonen, het was zo'n oude woning waar je de trap en de voordeur deelde. Ze was een jaar ouder dan ik en ik was drieëntwintig. Ineke had al veel meegemaakt, je kon absoluut niet zeggen dat haar leven zonder zorgen was. Maar het tij leek nu te keren, ze kreeg een nieuwe vriend die bij uitzondering eens een keertje goed voor haar was. Ik ging naar Corfu en zij vroeg me een uiltje voor haar mee te nemen, want die verzamelde ze. Ik  kocht een mooi koperen uiltje voor haar die een ere plaatsje van haar kreeg. En toen werd ik zwanger en zij gediagnosticeerd met baarmoederhalskanker. Zo wreed, jaren was ze met haar buikklachten door de dokter van het kastje naar de muur gestuurd, jaren had hij gezegd spastische darmen. Ik had haar min of meer gedwongen om een uitstrijkje te laten maken. De uitslag kwam en alles was goed, niets aan de hand. Na twee weken belde de assistente, dat de uitslag mogelijk verwisseld was en dat het opnieuw gedaan moest worden. Nu duurde het heel lang voor er een uitslag was en zo kreeg ze te horen, de dokter ging op vakantie en ze moest maar contact opnemen, met de vervanger. Die vervanger bleek dus mijn huisarts te zijn. Wij begrepen elkaar vaak totaal niet, maar door wat hij voor Ineke heeft gedaan, hoe hij het haar vertelde en haar opving is hij voor eeuwig in mijn achting gestegen. Goh daar zaten we dan in het ziekenhuis, ik met mijn blije zwangere buik te midden van die vrouwen voor wie die droom vervlogen was. Vlak voor de bevalling verhuisde wij naar een nieuwe woning twee blokken verder op. Ik kreeg een dochter en negen maanden later werd Ineke nog gezond verklaard, toch ging ze nog naar een verpleeghuis omdat ze zo verzwakt en vermagert was door de bestraling en ze moest aansterken. Wij gingen op vakantie.
Toen we terug kwamen van vakantie en de auto parkeerde, werd mij portier open gerukt, de zus van Ineke in tranen. Ineke was die nacht overleden, haar darmen waren door de bestraling geperforeerd. Ik had de hele terugweg een onverklaarbare en heftige pijn in mijn buik gehad. Na de begrafenis, gaf haar moeder mij het uiltje terug. Ineke is 27 jaar geworden.

Dit jaar Sjamanistisch festival met Caja, na een geweldig klankconcert en een hele fijne workshop over seidh, gingen we naar de workshop, Krachtdieren in tatoeages. Eigenlijk wilde we naar een andere workshop maar die werd niet op dat tijdstip gegeven. Er werd wat gepraat over wie een tatoeage had en waarom, waarnaar de workshop begeleider heel emotioneel over zijn eigen tatoeage begon, een nogal onsamenhangend geheel waarin niet veel meer duidelijk werd dan dat de man nog steeds hevig geëmotioneerd was over zijn queeste, waarin de tatoeage tot hem gekomen was. Wij moesten gaan liggen voor een trance reis er werd getrommeld en op een gegeven moment werd er gezegd dat we opzoek moesten gaan naar ons krachtdier, geen inleiding of begeleiding niks. Ik besloot dan maar om terug te gaan naar de seidhmoeders waar ik in mijn vorige workshop was geweest, toen had ik me alleen aan hen voorgesteld en ze hadden mij gezegd dat er altijd een plekje voor mij was om bij hen te zitten. Alsof ze me verwachten stonden ze me aan de rand van het bos op te wachten en langzaam liepen we terug naar de huisje terwijl we over mijn opdracht praatten. Zou het dit kunnen zijn of dat vroeg ik over de dieren waar ik me speciaal  toe aangetrokken voelde, er werd een beetje over gekeuveld, maar geen van de dieren leek overtuigd mijn krachtdier te zijn. Toen we op het pleintje kwamen en ik net weer een dier wilde voorstellen, kwam er een uil aangevlogen die meteen tot mij sprak, 'Ik kom altijd bij je terug', zei de uil. En opdat moment viel ik net als Alice in Wonderland een diep en donker gat in, langs al mijn ontmoetingen met uil, mijn opgezette uil, de uilen in dierentuinen, het uiltje van Ineke, de uilen in  wildparken, de pluchen uil die ik gevonden had, de houten uil in Eppenbrunn en langs mijn laatste ontmoeting met uil die te moeilijk is om hier te vertellen, en weer zei uil ik kom altijd bij je terug. Ik raakte helemaal overstuur en intussen stroomde de tranen over mijn gezicht. Dan kunnen jullie nu terug komen hoorde ik een stem. Niks geen terugreis naar waarvan ik was gekomen, gewoon plotsklaps terug. Ik werd verder aan mijn lot overgelaten, wat natuurlijk niet fijn was, juist omdat het in een groep met onbekende mensen gebeurde had ik even behoefte aan wat steun, maar helaas het mocht niet zo zijn. De ervaring die ik had was naast behoorlijk pijnlijk toch ook heel waardevol geweest.

Uil komt altijd bij mij terug, ik heb vaak gedacht wat ik zou kunnen doen om de uil van meester van Zuijlen (of Zuilen) terug te kunnen krijgen en hoe het nu met hem gesteld is. De man moet toch een behoorlijke leeftijd hebben en niet via internet te traceren. Maar ach in gedachten is hij heel vaak bij mij, dus eigenlijk is hij al terug.